വായനക്കാരാ... നിനക്കായ്...

വായനക്കാരാ....
നിനക്കായ് തുറക്കുന്നു
ഏടുകൾ വിട്ടൊരു
ജീവിതം..
കൊത്തിവെക്കുന്നു,
നിലവിളിയൊച്ചതൻ കാറ്റിൽ
ഉലയും ജനാല,
കീറി വേർപെട്ടുപോയൊരു ചുംബനം,
മഞ്ഞുറഞ്ഞു മരിച്ച കിനാവുകൾ ......
നീലരാവിൽ നിലാവിന്റെ കുന്നിൽനിന്നോ
ർമ്മ തൻ കുന്നിമണികളുരുളുന്നതും
ചിന്തതൻ വക്കുരഞ്ഞു നീർ പെയ്യവേ
ഞാൻ മഴയിലലിഞ്ഞു പോകുന്നതും......

വായനക്കാരാ...
നിങ്ങളെന്നെ വായിക്കവേ
കാലം നിമിഷമായ് നിഴലറ്റു വീഴവേ
നീണ്ടുവരുന്നൊരു പ്രാണന്റെ ചില്ല..
വെടിമരുന്നറപോൽ
ഭയാനകമാം മൌനം...

.ദാഹമേ....
നിശ്വാസങ്ങളുടെ നേർത്ത
കാറ്റിനാൽ,എന്നെ
പൊതിഞ്ഞുപിടിക്കുമ്പോഴും
ഒച്ചിനെപ്പോലെയിഴയുന്നുണ്ട്,
ഒച്ചയില്ലാത്തൊരു തേടലിൽ,
വിരൽത്തുമ്പിലൊരാ‍യിരം തിരകൾ..
പൊള്ളിപ്പൊങ്ങുന്നൊരുവൾക്കുള്ളിൽ,
വിരസതയുടെ വേനൽക്കാടുകൾ ...

വായനക്കാരാ...
അരികിലേക്കണയുക,
ഒരു ഇലയനക്കമോ
ഇമയനക്കമോ കൊണ്ടെൻ
മുറിവുകൾ തോറും നിൻ
കരൾ ചേർക്കുക......
തിരിച്ചറിയപ്പെടാത്തൊരായിരം
നിലവിളികളിലേക്കുനിൻ കണ്ണ് ചിമ്മിതുറക്കുക...
ഒരു മരം തനിക്കുനേരെ വരുന്ന
ഏതു ചെടിയേയും ഏറ്റം സ്നേഹത്തോടെ
ആലിംഗനം ചെയ്യുമ്പോലെ....
ഒരു ഇലയനക്കമോ
ഇമയനക്കമോ കൊണ്ട്
എന്റെ കരളിലേക്ക് കത്തിയാഴ്ത്തുക.....
.മുറിവുകൾ തോറും അമർത്തി ചുംബിക്കുക....

വായനക്കാരാ
പ്രതീക്ഷതൻ കൊമ്പിലേക്കേതു
വാക്കിന്റെ കണ്ണുപൊട്ടുമ്പോഴും
പൊന്നുകാച്ചിതരുന്നൂ കിനാവുകൾ.
.ഒന്നുമില്ലെന്നറികെയുൾകാമ്പിലൊരു
പോരിന്റെ കൊമ്പുയിർകൊള്ളുന്നുവെങ്കിലും
ഏതോ കിളിച്ചുണ്ടുരഞ്ഞുപൊട്ടുന്നുണ്ട്
നേർത്തസീൽക്കാരതുരുത്തിലെത്തുമ്പോഴും.........