തറയിൽ പുരളുന്ന ആകാശങ്ങൾ...

ഓർമ്മകൾ കൊണ്ട് മറവിയിലേക്കും
വെളിച്ചം കൊണ്ട് ഇരുട്ടിലേക്കും
ഇറങ്ങിമുങ്ങുന്ന നീലാകാശനിബിഡമായ
എന്റെ ഏകാന്തതകളിലേക്ക്....
ഓരോ അണുവിലുമിരമ്പുന്ന നിലാവായി
നിന്നെ പിരിച്ചുവിട്ട ഒരു പേക്കിനാവോർമ്മ....

ശബ്ദത്താൽ പ്രാപിക്കാനാവാത്ത ഏതു-
സ്വപ്നത്തിന്റെ കടവിൽ...
നിഴലുകളിൽ അളക്കാനാവാത്ത
ഏതുചുവപ്പിന്റെ ചതുപ്പിൽ...
ഭൂമിയും ആകാശവും കൈയ്യടക്കിയ
ഏതു നോവിന്റെ ചിതയിൽ..
എവിടെ തിരഞ്ഞാലാണ്
ഇനി ഞാൻ നിന്നെ കണ്ടെത്തുക.....?

പലകുറി എഴുതിമായ്ച്ചിട്ടും
ഒന്നിച്ചുതുഴഞ്ഞ വാക്കുകളുടെ
 നിഴലും തീണ്ടി,അഴുകി,
  ഈച്ചകൾ പൊതിഞ്ഞ്
നീ നടന്നകലുന്നതെങ്ങോട്ടാണ്...?
ചോരനനവിലാണ്ട് തെരുവുവിഴുങ്ങുന്ന
ഈ രാത്രി എന്റെ ഉന്മാദങ്ങളുടെ
ഉണർത്തുപാട്ടാണ്..

ആളുകൾ ഒന്നൊന്നായിയഴിഞ്ഞ്
എങ്ങോട്ടൊക്കെയോ
ഇറങ്ങിനനഞ്ഞ് ചേക്കേറുമ്പോൾ...
ഏകാന്തതയുടെ ശബ്ദത്തിൽ
കത്തുന്നുണ്ട് ഒരായിരം ഉടലുകൾ..

ഹ്യദയത്തിന്റെ നാലറകൾ,
 ഇപ്പോൾ  നാല്പതോ നാന്നൂറോ
ആയി പിളർന്നിരിക്കുന്നു..
ഓരോ നോട്ടങ്ങളിലും ഉരസുമ്പോൾ
വെയിൽച്ചൂടു പറ്റുന്നുണ്ട്..

മുകളിലേക്ക് അച്ചുതണ്ടുള്ള എന്റെ ഭൂമിയിൽ
അവിടവിടെ നക്ഷത്രങ്ങൾ പതിച്ച്
തറയിൽ വിരിച്ചപരവതാനിയാണ് ആകാശം.
ഇപ്പോൾ നീലരാത്രിയെ
 നിലാവത്തുറക്കികിടത്തി
നൈമിഷികതകളുടെ വരണ്ട ഭൂരാശിയിൽ
ഉടൽ അഴിച്ചുവച്ച് ഞാനും ....
അഴുകി ജീർണ്ണിച്ച്....