മുറിവുകൾ...

പകലിന്റെ ചോരപോലെ
കറുത്തുറഞ്ഞ ഇരുട്ടിൽ നിന്റെ
ഓർമ്മകളും തെരുപ്പിടിച്ചു ഞാൻ..
തിരിച്ചറിഞ്ഞേക്കില്ല നാളെ
പകലിന്റെ കാവൽ കുതിരകൾ
പൊഴിഞ്ഞുപോയ കിനാക്കളെയും, എന്നെയും....
എങ്കിലും ഞാൻ ,, നീ എന്നുറക്കെ ജപിക്കുന്നുണ്ട്,
അതിരുകളറിയാത്ത തിരമാലകൾ...
ഒഴുകിവരുന്നുണ്ട് മോഹങ്ങളുടെ പൂവുകൾ,
വിടരും മുൻപേ കൊഴിഞ്ഞവ...
കുത്തിക്കുറിക്കുന്നുണ്ട് മൌനത്തിന്റെ
വേനലിൽ ചുട്ടെടുത്ത നോവുകൾ..
ഉണങ്ങാനിട്ടിരിക്കുന്നു മുറിവുകൾ
ശൂന്യതയുടെ നിശാവസ്ത്രത്തിനുമേൽ...
കറുപ്പണിഞ്ഞ് ഒരുങ്ങുന്നുണ്ടൊരുവൾ
പകലൊടുങ്ങുമ്പോൾ...

കുറച്ചുനേരം മാത്രം ക്ഷമിക്കുക..
നക്ഷത്രങ്ങളാൽ വിതാനിച്ച നിലാവിന്റെ
മഞ്ചത്തിലാണ് അവൾക്ക് നിദ്ര....
കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടൊരാൾ അവളെയും
കരളാകെ കിനാവുമായ്...
അവർ ചേർന്നുറങ്ങുമ്പോൾ വീണ്ടും
തിരയാം തിരയൊടുങ്ങാത്ത കടലുകൾ...
ഒടുവിൽ...
ഒന്നോ രണ്ടോ എങ്കിലും
തിരിച്ചുകിട്ടിയേക്കാം...
ഒപ്പം മുറിയുംതോറും
മുറികൂടുന്നൊരു മനസ്സും...