അപസ്മാരം

ഞരമ്പുകളുടെ ശാസ്ത്രം ഒരുനാൾ
അവളെ തോല്പിച്ചു.
കഴലും അഴലും അഴകും മറന്നു.
വിസ്മൃതിയുടെ കാറ്റിൽ ഉലഞ്ഞുകൊണ്ട്
അവൾ ഒഴുകി നീങ്ങി.
ഒരു പൊങ്ങുതടി പോലെ.
തന്നെക്കാത്തൊരു തീരമുണ്ടെന്നത്
അവൾ മറന്നു പോയിരുന്നു.
പങ്കായമില്ലാതെ ആകാശത്തേക്കും
ഭൂമിയിലേക്കും നിഴൽ തുഴഞ്ഞു.
കാറ്റൊഴുകി പരക്കുന്ന നിലാവിന്റെ വഴിയും,
നക്ഷത്രങ്ങളുടെ വയലും കടന്നു.
അടുത്തനിമിഷം ദയാരാഹിത്ത്യത്തിന്റെ
മടിയിൽ അറ്റുതെറിച്ചപ്രണയത്തിന്റെആറാംവിരൽ പോലെ...
ചുറ്റും കൂടിയവർക്കു നരച്ചഒരുചിരി കൊടുത്തു.
രാവിന്റെ,പകലിന്റെ, നരിച്ചീറു ചിറകടിക്കുന്ന
ജന്മത്തിന്റെ,തുളവീണവർത്തമാനത്തിന്റെ,
നിഴലായ് അവളൊതുങ്ങിയിട്ടും....
നാട്ടറിവുകളുടെശവപ്പായയിൽ
ലോകം അവളെ പൊതിഞ്ഞുകെട്ടി.
ആകാശം ഒരുവെളുത്തപുതപ്പുകണക്കെ
അവൾക്കുമെൽ പതിച്ചു.

അപ്പോൾ മഴയുടെ ഇരമ്പലിനൊപ്പം
അവളുടെ കിതപ്പുകേൾക്കാമായിരുന്നു.